Tutunabilecek Bir 'Şey'

Tutunabileceği  bir takım 'şey' leri olmalı insanın hayatta. O 'şey' ister bir eşya, ister bir kişi ister bir 'neden' olsun farketmez. Çünkü tutunabilecek birşeylere ihtiyaç duymak, işlerin yolunda gitmediğinin habercisidir.

Sahi neden ihtiyaç duyar insan bu tür durumlara?
Tutunmak ihtiyacı neden hasıl olur?

Bazen bazı durumlar sahip olduğunla yetinememe ile sınar insanı. Belki hep daha fazlasını isteyen bencil beşeri duygular müsebbipliğinde gelişen bir takım hadiseler bunlar. Sorgulanması gereken bu değildir belkide..

Yanlış şeyi yanlış zamanda yanlış yerde aramak gibi gelip geçen günlerimiz. Çoğumuzdan az bir kısmımız anlatabiliyor derdini, kusursuzca. Kimse ne istediğini bilmiyor, ya da onu tam olarak dillendiremiyor.

Bu yüzdendir hepimizin tutunacak bir 'şey' lere ihtiyacı var.

Bir Garip Tahlil

Üzüldüğünde başını yaslayabileceğin omuzlar, can damarı insanlar da değişir bazen.
Değişebilir.
Değişir.
Kimseye güvenemeyeceğini hissedersin bazen..
Bu geçebilir..
Geçer.
Değişmeyen ve geçmeyen şey ise yaşadıklarındır.
Gelip geçer olanlar sadece olaylardır. Hissedilen acının tesiri bir olaydır, geçer. Ancak acı geçmez.
Gelip geçen her şeyde iyi ve ya kötü bir iz bırakır. Mutlaka bırakır..Bunların bilincinde olan insanlar, iki kez düşünür adımını atmadan ya da o dilinin ucundakini tükürürcesine söylemeden..Bilincinde olmayan yüzde doksandokuzvirgüldoksandokuz luk kısım ise asla düşünmez. Ve sen geçmeyen acılara sabretmeyi, iyileşmeyen yaraları sarıp kanamasına aldırmamayı öğrenirsin. Sık sık dilin dolanır atlatamadığın birtakım feveranla savrulursun.Bunu anlamazlar. Uzaktan bakabilirler ancak. Böylesi daha iyidir çünkü. Mezarlıklar uzaktan değil, yakından ürkütücüdür. Ne denli içindesin,o denli korkar ve ölüme yakın hissedersin.Mezarlıktan uzaklaştıkça ölümden de uzaklaştığını varsayıp, dünya neşesine geri dönen bir alay ahmağın meskeni şu hayat dediğin. Uzaktan bakmak en kolayıdır. Mezarlık ve dertler..Alakasız ve bir o kadar neden sonuç bağlamlı bir kısım anlam topluluğu.İnsanlar dertlere ve mezarlıklara aynı muamele ile yaklaşırlar. Uzak olduğu müddetçe dokunulmaz ve bulaşmaz görünür. Saçma helecanlar, ne basit kurgular! İçine çekiveren mezarlık ya da anında sıfata bürünen bir dert görülmüş müdür? Nefes alıyor olmak,gün be gün gözünü açmak yeni bir sabah..İşte biraz daha ölmek ve işte bir adım daha atmak mezara giden yolda.
Dert deidiğin şey ise kimine göre yaşamak! Kimi için yaşayamamak. Yaşamaması birilerinin. Çözümlemelere yeri olmayan bir yer aslında hayat. Nedensiz niçinsiz kabullenivermek için fazlaca uzun, tahlil edip neşvünema bulmasını beklemek içinse çok kısa bir ömür bizlere biçilen..
Arkası yarın'lar ile yaşamak mı daha zor ansızın bitiveren hikayeler mi kestirmek zor. Ancak bu günümde şu yaşımda yapabildiğim bir mühim tahlildir ki yaşamak ancak bir şeyi sevmekle güzel ve dayanılabilir. Birini birşeyi, bir kişi ve ya nesneyi sevmedikçe alınan her nefes israf zannımca..